Hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ik nog niets van Isabel Allende had gelezen: no lo sé. De roman 'Eva Luna' heeft mij in ieder geval zowat omvergeblazen en dat gebeurt mij niet zo vaak. (Ik wil beslist niet blasé klinken; er zijn veel goede auteurs, maar niet elk boek ráákt mij ook echt.) Onder het motto 'beter laat dan nooit' ben ik vastbesloten om de schade in te halen en meer van Allende te gaan lezen. Hieronder enkele prachtige passages over de kracht van verbeelding en van woorden, uit 'Eva Luna':'Mijn wereld werd begrensd door het traliehek om de tuin. Daarbinnen werd de tijd geregeld naar onberekenbare normen: in een halfuur kon ik zesmaal rond de aardbol reizen en een straal maanlicht op de binnenplaats kon mijn gedachten voor een week stof geven. (...) De ruimte kromp en dijde uit op mijn wens; in de holte onder de trap bevond zich een planetenstelsel en gezien door het bovenlicht van de zolder was de hemel niet meer dan een bleke glazen stolp. Eén woord van mij, en floep, de werkelijkheid veranderde.'
'Een groot deel van de nacht bracht ik door met schrijven en daar had ik zoveel plezier in dat de uren omvlogen (...). Soms had ik het gevoel dat de contouren van dit door de macht der verbeelding geschapen universum steviger en duurzamer waren dan het vage gebied waarin de wezens van vlees en bloed die mij omringden, ronddoolden.'
'Elvira gedroeg zich tegenover mij als een echte grootmoeder. Van haar heb ik geleerd om woorden te ruilen voor andere dingen, en ik heb altijd het geluk gehad mensen te ontmoeten die daartoe bereid waren.'
