Variatie op een koekjesthema

Het is een bekend gegeven: in Nederland krijg je maar één koekje bij de thee en dan gaat de koektrommel weer dicht. De beroemde schrijver Hans Kaldenbach schreef er al over in zijn standaardwerk 'Doe maar gewoon - 99 tips voor het omgaan met Nederlanders'.
Is dit overdreven? Nee. Een verhaaltje, vandaag gehoord van een kennis. In een internationale organisatie aan de Nederlandse kust staat bij de kassa een royale schaal vol met koekjes. Ze zijn gratis. Dame X, laten we zeggen een Italiaanse, pakt in het voorbijgaan vier koekjes mee. De Nederlandse kantinedame spreekt haar streng toe, maar krijgt slechts een boze blik terug. Heer Y, laten we zeggen een Belg, neemt twee koekjes van de schaal; mmm, lekker voor straks bij de koffie. Enne, twee koekjes, daar zal ze toch niet boos om worden? Toch wel: ook hem valt kritiek ten deel. Alleen gaat hij in gesprek met haar: ze weet toch wel dat er een cultuurverschil is tussen Nederland en België? Dat het in België gewoon is dat er een schaal koekjes op tafel komt en dat iedereen dooreet totdat die leeg is? Dat dat toch veel gezelliger is? Nee, dat wist ze niet. Ze vond het gewoon niet netjes.

N.B. Af en toe wat cultuur kan geen kwaad, zeker niet als het over eten gaat! Maar wees gerust, de volgende blog gaat weer over taal.

Merci!

Ik heb het al vaker gemerkt: in Nederland wordt a) algemeen aangenomen dat alle Belgen tweetalig zijn, en b) die tweetaligheid wel erg letterlijk genomen. Alsof een doorsnee Vlaming uit Antwerpen of Gent de hele dag door aan het schakelen zou zijn tussen Vlaams en Frans.

Op een concert van Ozark Henry, in Nederland. Achter me vragen Nederlanders die vast niet tot zijn fanclub behoren, zich luidop af of de zanger nu eigenlijk Nederlands of Frans spreekt. Dan is het nummer afgelopen en zegt Ozark 'Merci!' (Meer zegt hij overigens ook niet; van een intensieve interactie met het publiek is bij zijn concerten geen sprake.) Waarop de Nederlanders, tevreden: "Frans dus!"

Spin is een spin is een spin is een spin

Wie mij een beetje kent, weet dat ik spinnen het liefst uit de weg ga. Uit nieuw onderzoek blijkt, dat vrouwen mogelijk van nature geneigd zijn om een angst voor spinnen te ontwikkelen. Dit zou weer eens evolutionair bepaald zijn.
Daar gaan we weer. In veel van dit soort onderzoeken is alles terug te voeren op het feit dat de mannen uit jagen gingen en de vrouwen bessen plukten en bij hun kroost zaten. Gaap.
Ik heb ooit eens over een andere theorie gelezen, waarin een link werd gelegd tussen de afkeer die vrouwen, vanaf hun puberteit, van lichaamsbeharing hebben en de lange, vaak harige poten van spinnen. Gevoelsmatig zeg ik dat dat dichter bij de waarheid ligt.
Om van mijn spinnenangst af te komen, zou ik het misschien taalfilosofisch moeten bekijken. Gertrude Stein schreef het wereldberoemde zinnetje 'Rose is a rose is a rose is a rose', waarmee ze bedoelde: een ding is wat het is, niet meer en niet minder, maar het woord om dat ding mee aan te duiden roept beelden en emoties op; een naam of een woord heeft geen enkele vat op het werkelijke ding.
Overigens zijn spinnen geen insecten, zoals in het artikel op nu.nl gesuggereerd wordt.